Երվանդ պապս Էրզրումից էր, Սիրանույշ տատս` Կարսից: Սիրանույշ տատիս աչքերը երբեք չէին ժպտում: Ինձ թվում էր, որ նա մշտապես գոգնոց էր կապում, ոչ թե գործ անելու, այլ աչքերից հոսող արցունքները թաքուն սրբելու համար…
Տարիներ անց Էրզրումցի Երվանդի և կարսեցի Սիրանույշի` ապրիլին ծնված թոռը մեծակտավ գործերով է հավերժացնելու նրանց հիշատակը… «Արվեստը ” շնորհավորում է Ռոբերտ Էլիբեկյանին` ծննդյան օրվա կապակցությամբ, և ընթերցողին ներկայացնում բանաստեղծ, գիտնական, Մատենադարանի տնօրեն` Հրաչյա Թամրազյանի խոսքը, որը նկարչի զգացումների կամ էլ թե զգացմունքների ու խորհրդանիշների աշխարհը ներկայացնող ստեղծագործությունների ինքնատիպ ընթերցում է.
Ռոբերտ Էլիբեկյանը այն եզակի արվեստագետներից է, որ իր ողջ էությամբ կապված է Մաշտոցյան Մատենադարանին։ Այդ կապը հատկապես խորացել է վերջին՝ Մատենադարանի նորակերտման տարիներին։
Քչերին է տրված նորի, նորարարության այդ զգացողությունը, որ հատուկ մարդկային ձիրք է. այդ զգայարանը, այդ ներընկալումը հատուկ է բացառիկ մարդկանց։ Առանց դրա անհնար է վերապրել և վերակերտել անցյալը, կանխազգալ և կանխորոշել գալիքը ստեղծագործ մտքի գաղտնարաններում։ Դա է Ռոբերտ Էլիբեկյանին կապում Մատենադարանի հետ, որի մեջ է նա տեսնում մեր անցյալի ու գալիքի գերխտացումը, մեր հոգևոր հեռանկարը։
Եվ ահա իր հրաշալի պատկերագրքի շնորհանդեսին, նա իր և իր սիրելի տիկնոջ՝ Մարիի անունից Մատենադարանին է նվիրաբերել իր լավագույն գեղանկարներից ևս մեկը՝ Գրիգոր Նարեկացու ՙՄատյանի՚ մոտիվներով կերտած իր ՙՈղբը՚՝ նվիրված ծնողներին, որի մեջ ներքին դրամատիզմից, ողբերգականությունից բացի այնքան լուսավոր ու պայծառ գուներանգներ, կենսական ալիքներ կան։ Լուսավոր այդ շաղախն ահա, ինչպես Արշիլ Գորկու հիշատակին ձոնված նրա կտավի դեպքում, խառնվում է Մատենադարանի կենսոլորտին, եթե կուզեք, սերունդների հոգևոր երթին։ Եվ հիմա այդ երկու հանրահայտ գործերը դիմահայաց իրար են նայում։ Դրանք մի ամբողջ պատկերասրահի ներուժ ունեն, և, միանալով Մատենադարանի ցուցասրահներին, ժամանակների փոխկանչի տպավորություն են թողնում՝ ծիր կապելով անցյալի, ներկայի ու գալիքի միջև։ Դրա վկայությունն է նաև Մարտիրոս Սարյանի նկարների ցուցադրությունը Մատենադարանում, որն անցնում է մեծ հաջողությամբ, ինչպես նաև իր ուսուցչի՝ Երվանդ Քոչարի ՙՄայր հայրենիք՚ կոչվող արձանը, որ տարածական նկարչության նմուշ է և տեղադրված է Մատենադարանի նոր շենքի շքամուտքում։
Եվ վերջում՝ սրտի խոսք՝ ձոնված Վարպետին։
Ռոբերտ Էլիբեկյանը այն արվեստագետներից է, որն իր արարման ձիրքով կենսադաշտ ու կենսոլորտ է ստեղծում իր շուրջը, լցնելով քաղաքի և իրականության հաճախ աղճատված, հոգեզուրկ տարածքները։
Նա ստեղծագործում է, և իրերի աշխարհը ծնկի է գալիս նրա առջև։
Հետո մերձենում է մի սահմանաշերտ, գալիս է երջանիկ մի պահ, երբ ստեղծագործողն ու ստեղծագործությունը միախառնվում են իրար,երբ չգիտես՝ ով ում է ստեղծագործում, ով ում մեջ և ինչ խորությամբ է ներթափանցել, երբ երկուսին էլ շարժում է խորհրդավոր մի ձեռք, և որին այդ խորին ներշնչանքի պահին այնքան ներդաշնակ է շարժվում ստեղծագործողի տեսանող աջը՝ տնտղելով աշխարհը մի այլ տեսողությամբ։
Ու թվում է, թե Արվեստագետն ամեն անգամ մանկան հափշտակությամբ ճաշակում է Դրախտի արգելված պտուղը, և ամեն անգամ դա ներվում է նրան։ Եվ այդ գաղտնիքը, մանկան այդ խորամանկ ժպիտը խաղում է նրա աչքերում ՜ զվարթ տեսողություն է տալիս նրա կտավներին, որով նրանք հաղորդակցվում են իրերի և մարդկանց, մարդկանց և իրերի աշխարհի հետ…
Թող այդ հոգեպարար ժպիտը, որ Դուք եք մեզ պարգևել, երբեք չլքի մեզ, սիրելի Վարպետ։
