- Հիմա սուտը ստով է ծածկվում։ -Իսկ ու՞ր է ճշմարտությունը... -Որտե՞ղ է թաքցված Ճշմարտությունը, - մարդկությանը մտատանջող, բայցև անպատասխան թողնված հարցերից մեկն է, արդեն դարեր շարունակ։ Այնպես չի, որ միայն

Արձանը, Երևանի հրապարակներից մեկում տեղադրվելու երրորդ օրվա գիշերը անհետացել էր։ Գիշերային խավարը միշտ լավ օգնական է արատավոր արարքների, մեղսագործությունների համար։ Առավոտյան մարդիկ շվարած ու շփոթված փորձում էին հասկանալ, թե ինչու՞

«Միայնակ հրեշտակը», «Տխուր հրեշտակը», «Հնձող հրեշտակը»... Ինչու՞ է միայնակ քանդակագործի կերտած հրեշտակը, ինչու՞ է տխուր կամ ներաձնացած, զարմացած, երբեմն էլ զվարթ... Գուցե այն պատճառով, որ անիմանալիի, տիեզերականի սահմանից այս կողմ

Երեք տարի առաջ դեպի Սպիտակ տանող ճանապարհին զգացածը, նկարիչը մի բառով արտաբերեց։ Ասաց. «Սարսափեցի»։ Էլիբեկյան Ռոբերտն արվեստակից ընկերների հետ Սպիտակ գնալիս, շատ էր ազդվել, որ երբեմնի բանուկ ճանապարհին մի մեքենա

Արեգ Ռոբերտի Էլիբեկյան, նկարիչ։ Վրաստանի մշակույթի վաստակավոր գործիչ Վաղարշակ Էլիբեկյանի թոռն է, ՀԽՍՀ վաստակավոր նկարիչ, ՀՀ ժողովրդական նկարիչ Ռոբերտ Էլիբեկյանի որդին։

1970-1974 թթ. սովորել է Վանաձորի Աղաջանյանի անվան նկարչական դպրոցում 1982-1986 թթ.` Վանաձորի սարքաշինական տեխնիկումի էլեկտրոնիակայի բաժնում 1986-1989 թթ. «Հայաստան» առողջարանի նկարիչ-ձևավորող 1990-1997 թթ. Վանաձորի մանվածքային ֆաբրիկայում որպես նկարիչ-ձևավորող 2013 թվականից

Վերջերս բրիտանական՝ ART HABENS ամսագրի հայտարարած միջազգային մրցույթում հաղթող են Ճանաչվել Նազիկ Ասլանյանի գեղանկարչական աշխատանքները։ Հեղինակավոր հանդեսն այս իրադարձությանն անդրադարձել է հատուկ թողարկմամբ, և իր ընթերցողին է ներկայացրել ոչ միայն

«Նիկo»՝ նրա ստորագրությունն է, նրա նկարչական անունը, նաև անունը, որով դիմում էին նրան մտերիմները: Ասում են ստեղծագործելիս նկարիչն արտահայտում է իր ներքնաշխարհը: Եթե այս տեսանկյունից դիտենք Նիկոլայ Մանուկյանի աշխատանքները, պարզորոշ

- Բարև,- դպրոց մտնող յուրաքանչյուր երեխայի ձեռքը սեղմելով, ասում է Ուսուցիչը։ Կապ չունի, թե եկողը յոթ, տաս կամ թե տասնհինգ տարեկան է։ Կարևորը, արտաբերված այդ մի հատիկ բառն է, որն

Երկու հին ընկերոջ զրույց... Եթե ընկերները ստեղծագործ հոգիներ են, ապա այդ զրույցներն արվեստագետին հաճախ ավելի լավ են նկարագրում, քան անգամ պրաֆեսիոնալ լրագրողի վարած հարցազրուցը (անգամ եթե հին ընկերը պրոֆեսիոնալ լրագրող

«Լեզուն արյուն է, այդ արյունը չի կարելի փոխել: Լեզուն ոգին է, այդ ոգին չի կարելի աղավաղել: Դրանք, տարրական ճշմարտություններ են: Կարելի՞ է ռոկոկո ոճով եկեղեցի շինել: Կարելի չէ, և հայը