«Ովսաննա, ես կուգամ քո ետևեն, ինձի կսպասես»: Կյանքի մշտական ուղեկից դարձած այս արտահայտությունը և բաժանման պահը հիշողության մեջ մնաց ամբողջ կյանքի ընթացքում: Կրկնվող երազի նման պատկերը ցավ պատճառելու հետ նաև
Սովորության համաձայն իր քայլքով սենյակը երկարությամբ կիսելով, խոսքը փոխեց. «Երեկ Դավիթն ասաց. - Պապ, քո գրածներն էլ ոչ մեկին չտաս նկարահանելու, կինոռեժիսոր կդառնամ ու ես կնկարահանեմ»: Հրանտ Մաթևոսյանը, երևի թե
«Լեզուն արյուն է, այդ արյունը չի կարելի փոխել: Լեզուն ոգին է, այդ ոգին չի կարելի աղավաղել: Դրանք, տարրական ճշմարտություններ են: Կարելի՞ է ռոկոկո ոճով եկեղեցի շինել: Կարելի չէ, և հայը
Թբիլիսի, Կոտե Մեսխի-10. Շ. Ռուսթավելի պողոտան հատող նեղլիկ մի նրբանցքով վեր բարձրանալով, մի քանի րոպե անց, ավելի շուտ, քան մեքենայով, կարող էիր հեշտությամբ գտնել այն տունը, որտեղ ապրում էր Սերգեյ
Իներցիան վերջին ազդարարն է, ոչ միայն արվեստում այլ կյանքի բոլոր ասպարեզներում, նաև սիրո մեջ, նաև մարդկային հարաբերություններում… - Թեմայից է ընտրվու՞մ ստեղծագործության ծավալը, թե՝ ծավալն է թելադրում ասելիքը: Իսկ գուցե՞
Միայն մի ճշմարտություն կա, որի մասին վաղուց գիտեմ ու հաստատ գիտեմ: Այն, որ մենք հեքիաթ ենք ուզում կյանքում, բայց աղբ ու մոլախոտ ենք տեսնում մեր շուրջը: Փափուկ, ցրված լույս, լույսի
«Եթե»-ով սկսվող` կասկածանքի, քամահրանքի, վրդովմունքի, հարցականի շեշտադրումներով արտահայտություններ՝ եթե երկիրը ճգնաժամային վիճակում է, եթե ֆիլմարտադրություն չկա, եթե Հայֆիլմը ծախել են, եթե կինոթատրոնները վերածվել են վաճառասրահների, ապա ու՛մ է պետք… Երևանյան
Վաստակավոր Սարյանն ասում է ուսանող Սարյանի մասին. «Վասնեցովի մոտ նկարած իմ էտյուդը բավական հաջող ստացվեց։ Վասնեցովը գովեց ինձ և խորհուրդ տվեց մշտապես աշխատել իր արվեստանոցում։ Բայց ես չարեցի այդ»։ «Մեկ